Het systemisch werk is bij uitstek behulpzaam bij onze volwassenwording. Dat gebeurt in relaties. En waar heb je die nou eigenlijk niét?! Je persoonlijk leven, je gezin, je werk, alles tot en met de besturing en inrichting van de maatschappij, het gebeurt allemaal in relaties. Relatiekwaliteit beperkt zich niet tot jou als individu maar biedt verreikende effecten tussen mensen en in de maatschappij.

Ik ben daarin net zoals jij: lerend. Ik groei zelf ook nog altijd aan dit werk. Ik zie dat je eigen unieke werking diep van binnen in jou is verankerd. Als een geschenk van het leven dat je van meet af aan in je draagt. Iets wat je vrij kan maken en wat tot bloei kan komen. Iets waarvan je de geschenken door kunt geven aan anderen. Floreren heet dat. En daarom nodig ik je uit: kom maar door met jezelf! 

We weten inmiddels dat systeemverandering onmogelijk is zonder ieders bijdrage en dus zonder persoonlijke groei. En daar is het nú de tijd voor. We leven op een sleutelmoment. Jij voelt het verlangen om uit het praten óver de wereld te blijven. Je wilt bijdragen aan wat ons werkelijk dient en jezelf daartoe als instrument inzetten. 

Relevanter dan wat je in het bedrijfsleven vaak ziet, universeler dan wat je in je eentje kan begrijpen, breder en liefdevoller dan wetenschap en technologie voor antwoorden kunnen geven. 

Om je heen zijn er ook best mooie initiatieven, goede bewegingen, het activisme en de innovaties. Maar jij wilt een spade dieper gaan. Het is niet genoeg om te zeggen dat de dingen ‘anders’ moeten. Je wilt begrijpen wát principieel ‘anders’ is, en hoe je dat sterker maakt. Systemisch werk geeft je in veel opzichten antwoorden.

Heb je er zin in om het aan te gaan met jezelf? Om samen op te trekken, om jezelf, je sociale omgeving en je initiatieven op een natuurlijke wijze te doen floreren, en om daarmee van meet af aan een herstellende impact te hebben op het geheel? 

Kies dan voor een principiële weg.

Practicum

De inzichten die ik met Ik & Jij heb opgedaan, wil ik graag in de praktijk brengen ten behoeve van het nieuwe ‘wij’. Daarom nam ik samen met anderen initiatief tot de School voor Samen. Ik & Jij maakt nu deel van uit van dit grotere verband. De School voor Samen is een ‘common‘ die momenteel gehuisvest is in Driebergen. Een leerschool in regeneratief samenwerken op systemische en ecologische basis. Noem het een relatie-practicum waar je mag oefenen om jezelf in te brengen om er samen uit te komen.

Common ground vanuit common sense

Overal klinkt de roep om meer gemeenschapszin. Maar wat maakt eigenlijk dat de mensen met wie je samenleeft en -werkt, ook daadwerkelijk instappen? Wat maakt dat je zelf daadwerkelijk instapt? Hoe werk je met elkaar samen over de grenzen van eigendom en organisaties heen? En over de gevoelige grenzen van angst, manipulatie en macht?
De kennis van het systemisch werk brengt antwoorden op deze vragen. Antwoorden die doorwerken op de diepere lagen in onszelf. Je kunt, en hoeft ook niet langer de buitenstaander te blijven.

De common is een plek om op allerlei manieren kennis te maken met de tijdgeest van:

• communicatieve zelfsturing
• individueel gekozen samenhorigheid
• groeizaam partnerschap

Samenscholing

We zien het zó voor ons, dat er zich een open en vriendelijke gemeenschap ontwikkelt die van zichzelf is. En die op nog onvoorziene manieren van betekenis is voor de wereld. Een groeizame omgeving waar mensen elkaar aan de lus van elkaars laarzen optrekken uit het gemodder van het dagelijks leven. Gemodder dat zich in de huidige systeemwereld afspeelt. 
Dat levert een praktijk op van regeneratieve emergentie. Oftewel: wij weten het ook niet, maar het gezonde en herstellende komt vanzelf tevoorschijn als we in waarachtig contact treden en ervoor open staan. We staan open voor heling op alle niveau’s en we blijven er bij, bij wat er dan gebeurt. Wat we leren en ontwikkelen wordt vastgehouden en geïntegreerd in ieders eigen innerlijke groei én in de groei en ontwikkeling van de School. 
Wij zien de organisatie van de school als een bewustwordingsproces. We zijn het zelf. Daarom weten we dat ons werk voeding oplevert voor een verdergaande samenhangende en praktische visie op wat we in de wereld aan het doen zijn en hoe dat in de vorm komt: een ecosysteem dat ons als mens insluit, onze kracht herstelt en ons voorbereidt op een ongewisse toekomst. 

Scholing voor Sociale Regeneratie is trauma-geïnformeerd

Met alles wat je vandaag doet, kun je de puin ruimen van eerder aangebrachte schade en verontreinigingen.

Regeneratie betekent letterlijk ‘wedervoortbrengend’, en is een ecologisch proces van herstel, genezing en vernieuwing. In de landbouw bedoelen we met de term ‘regeneratie’ dat je op zo’n manier te werk gaat, dat het bodemleven erdoor herstelt. Sociale regeneratie is op zo’n manier samenleven en -werken, zodat je inbedding in de gemeenschap erdoor herstelt. Sociale regeneratie is op zo’n manier aan je werkzame doelen werken, dat niet alleen jij zelf, je sociale omgeving én je initiatieven erdoor tot ontwikkeling komen, maar dat die er ook allemaal steeds gezonder op worden in fysiek, emotioneel en spiritueel opzicht. 

Voor sociale regeneratie moet je afgestemd zijn op alles wat er in je leeft: diepe gevoeligheden, verlangens én verwondingen. Wat we met de aarde doen, komt voort uit wat we met elkaar hebben gedaan. Wat we met elkaar hebben gedaan, komt voort uit hoe we in het leven zijn ingebed. Als we regeneratief willen werken, kunnen we daardoor niet anders dan trauma-geïnformeerd te werk gaan.

Wees niet bevreesd om heel dicht bij jezelf te blijven. Werken aan het bedorvene binnen je eigen bereik, is werken aan het bedorvene van de aarde als geheel. Dat ligt in elkaars verlengde. Het gaat niet om dáár en dán. Het is hier en nu. Vertrouw het jezelf toe en ga verder vanaf de plek waar je bent.

Het is een kunst en een kunde om transformatie op persoonlijk
en maatschappelijk vlak met elkaar te verbinden.

Jouw persoonlijke transformatie beperkt zich niet tot een individuele reis die leidt tot jouw afzonderlijke herstel. Wie groeit, verlangt naar een sociale omgeving die daarmee resoneert. Wanneer je als individu tot ontwikkeling komt, wordt het tegenwoordig daarom vaak moeilijker om jouw plek in de wereld nog te vinden. Je moet misschien zelfs de neiging onderdrukken om je helemaal terug te trekken uit het maatschappelijk systeem, want het kraakt en piept in z’n voegen.

Het heeft tegelijkertijd geen zin om de oude systeemwereld in z’n geheel aan te pakken. Dat is niet alleen een overweldigend groot gebaar dat je eigenlijk niet kunt behappen. Het is ook al tientallen jaren geprobeerd en niet gelukt. Andere mensen ‘mee’ krijgen met allerlei wereld-verbeterende activiteiten is onvruchtbaar gebleken.

Maar hoe zijn persoonlijke ontwikkeling en maatschappelijke ontwikkeling dan wel aaneen te schakelen? Daarover gaat ontwikkelkunst!
Die twee – persoonlijke en maatschappelijk ontwikkeling – grijpen als raderwieltjes in elkaar. Er is een evenwichtige koppeling mogelijk en het is een kunst en een kunde om het dynamisch evenwicht van de tweezijdige ontwikkeling op passende wijze te leren balanceren.

Wij creëren de werkelijkheid niet. Onze beweging brengt werkelijkheid voort.

Leer navigeren op waarheid in plaats van verouderde regels.

Jij kunt jouw positieve invloed uitoefenen, door je waarheid op te diepen en die op een evenwichtige manier in wezenlijk contact te brengen met je omgeving. Zo bewerkstellig je het dynamische evenwicht van de tweezijdige ontwikkeling. Precies wat we nu nodig hebben.
Dit gebeurt op de plek waar je bent. Door niet om de hete brij heen te draaien, maar in te stappen. Dan doe je wat er nodig is. En dat is vaak moeilijk genoeg.

Een van de grootste valkuilen van deze tijd is het aanhouden van oude spelregels, ideeën en gewoonten in nieuwe situaties. Daardoor doen mensen dingen waar ze het zelf niet mee eens zijn. Zo ontstaan er onverenigbaarheden in de werksystemen. Zo escaleren en mislukken de dingen voortdurend en het wordt alleen maar erger als je er niks principieels aan verandert. Catastrofale leerprocessen kun je het ook noemen. De kunst is om onwaarachtigheid te ontmaskeren en zodoende ontwikkelingen bij te sturen richting meer waarheid. Vaak wordt alles dan ook eenvoudiger.

Om deze kunst te leren beheersen, hoef je niet eerst een langdurige vakopleiding te volgen of eerst van leef- of werkomgeving te veranderen. De aangrijpingspunten voor jouw herstellende werking zijn er al lang in je dagelijks leven. Omdat het om zoiets eenvoudigs gaat als waarheid.

Kom tot ontwikkeling en neem je omgeving daarin mee.

Ga er mee aan de gang, versterk je waarachtigheid en geniet van het gezelschap om je heen. Je zult vanzelf meemaken wat er dan gebeurt, of je daardoor van bijvoorbeeld werkomgeving gaat veranderen en welke ontwikkelingsstappen je nog gaat maken.

Om te kunnen sturen heb je een verlangen nodig
en een verlangen ligt in ieders hart besloten.

Als je vanuit een ruimer perspectief kijkt, zie je dat we een uitweg zoeken uit een zogenaamd sociaal regelsysteem. Een regelsysteem kan van zichzelf geen verandering verwerken want het legt kennis en ervaring juist steeds vast in spelregels. Een maatschappij die zich binnen een regelsysteem verder wil ontwikkelen, maakt eigenlijk alleen maar méér regels.
Dit fenomeen heeft ons de afgelopen veertig jaar weliswaar geholpen om de samenleving te kunnen automatiseren, maar het heeft ook een groot nadeel. Met een regelsysteem kun je niet sturen. Om te kunnen sturen moet je een uitgangspunt en een richting hebben. Zonder dat je weet hoe je bij je doel komt. Maar het is in een regelsysteem alsof het stuur is vastgezet, als bij een stuurslot. Het gaat er in deze tijd om of we dit probleem kunnen overwinnen.

Daarom bewegen we automatisch toe naar een ‘systeem van communicatieve zelfsturing’. Een maatschappij waarin we niet meer alleen de bestaande regels volgen. Waarin het gaat om persoonlijke inbreng, initiatiefkracht en sociaal ondernemerschap in samenwerking. Aanpassing en gehoorzaamheid maken al meer dan een halve eeuw steeds meer plaats voor creativiteit. Die komt vanuit jezelf en vraagt om open communicatie en om afstemming met je omgeving. Deelname vanuit eigenaarschap. En om daar te komen hebben we elkaar nodig.
We hebben elkaars aandacht nodig. Om je vrij te maken van oude morele bindingen. Om te komen met wat daadwerkelijk van jou is. En om daarmee deel te kunnen nemen in oprechte verbinding.
 

Wie iets nieuws wil scheppen
moet nog steeds zijn materiaal gehoorzamen.

Wij zijn niet de schepper van onze werkelijkheid. We zijn schepper-en-schepsel in één. Alleen die paradox komt ergens in de buurt van een vol begrip van de complexiteit van het leven. En hoe je het ook wendt of keert. Nu we terecht zijn gekomen in het collectieve besef dat we als mens mede-veroorzaker zijn van de werkelijkheid, hebben we te leren wat elke kunstenaar moet leren: hoe beter je je materiaal gehoorzaamt, hoe meer vrijheid je hebt om iets nieuws te scheppen. En het materiaal is in dit geval de natuur: onze eigen natuur.

Als een woord als ‘economie’ de maatschappelijke omgang betekent met de wetmatigheden van het geld, dan zou je ‘systemie’ de maatschappelijke omgang kunnen noemen met de wetmatigheden van de liefde.

Systemisch werk gaat diep omdat het gaat over de natuurlijke logica van onze bestaansgrond. Het baseert zich daarmee op een fundamenteel realisme over de menselijke aard, de manier waarop wij liefhebben, waarop wij relaties onderhouden en de manier waarop wij samenleven. Systemie is onze ‘common ground’ en betreft onze verbinding met de natuur: de levensstroom zélf. We belichamen die en voelen die allemaal.

Systemie gaat daarmee niet alleen voorbij aan subjectieve meningen, religies en politieke overtuigingen, maar ook aan wetenschappelijke theorieën, wetten en mentale concepten, die altijd wel ergens verdwalen door de beperkingen van de persoonlijke of cultuurlijke tijdelijkheid van mentale percepties. 

Wetten zijn afhankelijk van tijd en plaats.
Integriteit gehoorzaamt universele wetmatigheden.

De wetmatigheden van de liefde zijn universeel en betreffen de aangeboren menselijkheid, verankerd in het lichaamsgevoel. Gevoel voor de wetmatigheden van de liefde hebben we allemaal. Het laat zien dat we één voor één allemaal een scherp meetinstrument zijn voor wat er gaande is in onszelf, in de samenleving en in de wereld. Vernieuwing komt niet ’top down’ of ‘bottem up’ tot stand. Vernieuwing komt tot stand van binnenuit.

Met systemische kennis kunnen we daardoor zeer effectief werken aan ons eigen herstel van natuurlijke kracht en gezondheid, voor zover die geremd of gewond is. We vinden in ons eigen ecologisch bestaan de oplossingen voor zowel individuele als gemeenschappelijke hindernissen. We overbruggen daarmee culturele kloven. We leggen oude denkgewoontes bloot, lossen innerlijke tegenstellingen op, ontmaskeren illusies, neutraliseren hardnekkig wensdenken, maken remmingen door vroegere beschadigingen los en bevrijden zodoende de levensenergie die daarin bevroren is geraakt door oorlogen, economische uitbuiting en religieus geweld. We gaan op weg naar een volwassen, natuurbewuste versie van onszelf én bouwen aan een volwassen, natuurbewuste samenleving.

Breng jezelf in het spel.
Want leren kan je alleen samen.

Je krijgt bij Ik & Jij geen opleiding en ook geen training. Maar je kunt een leerpad bewandelen dat ontwikkeling provoceert. Noem het een vormingsweg. Jij bent hoe dan ook zelf degene die op reis is.

Het draait niet om de modellen of de technieken die je zou kunnen aanleren, maar het gaat om jou en jouw innerlijk navigatiesysteem in interactie met je omgeving. De kwaliteit van de interventies is de kwaliteit van degene die intervenieert:

Jij dus.

Het verwerven van meesterschap is de verdienste van de leerling. Bij Ik & Jij ben je voortdurend uitgenodigd om jezelf te zien als leerling. Dat daar op den duur een zeker meesterschap uit voorkomt, dat is eigenlijk alleen maar logisch. Zolang je dat niet persoonlijk neemt, blijf je er vrij van om jezelf boven anderen te verheffen.

Ontwikkelen is een werkwoord. Een leerproces is altijd de vrucht van een leerling die zich inspant om zich iets eigen te maken. Wanneer je de concepten van een ander niet actief eigen maakt, blijven ze behoren tot de wereld van abstracte betekenisloosheid. Kennis te willen ‘bezitten’ is onzinnig. Kennis is wat je belichaamt.