Van driepoot naar ’trinity knot’
Het stokje is overgedragen: een nieuwe generatie ontknoopt. Op 23 juni 2019 namen we afscheid van het openbare optreden van mijn broer, Marinus Knoope. Zijn partner en twee zussen vormen de drieknoop die zijn nalatenschap verzorgen.
Bekijk HIER de aftermovie
Vol eerbied vertelden mensen hem wat zijn trainingen en boeken – de Creatiespiraal en de Ontknooping – voor hen betekend hebben. Velen spraken over de opheldering, bemoediging, inspiratie en bevrijding die het hen heeft gebracht. Hij werd geroemd om zijn feilloze taalvaardigheid, genialiteit en zijn humor. Mensen legden getuigenissen af over hoe zij de weg hadden gevonden naar meer geluk en vervulling door te leren leven naar wat ze echt wensen. Het was een waardige en eigenlijk ook een hele ‘lieve’ bijeenkomst.
Ritueel
We bedankten hem, zongen met hem en beleefden een afscheidsritueel, waarbij hij zijn – in de symbolische driepoot gestrikte stropdas – af deed en in het vuur gooide. Door de drie dragende lijnen van zijn logo in het vuur te laten verteren, is de essentie die via Marinus in de vorm gekomen was, weer vrijgegeven in vormloosheid. Daarmee gaf hij zijn gedachtegoed terug aan het universum, voor iedereen om verder te gebruiken en te ontwikkelen. De fakkel reisde door de groep als teken van ontvangst van de impuls.
Zelf maakte hij zich los van zijn publieke rol, door ook de naam Marinus af te leggen. Vanaf nu heet hij weer gewoon Rien en neemt hij zijn persoonlijke plek in, in ons midden.
Een leegte achterlatend
Rien stond op deze dag niet alleen centraal als mens. Hij stond er als de inspirator en initiatiefnemer Marinus, die hij ook altijd zal blijven. Tegelijkertijd droeg hij het stokje over en daarmee was het een nieuw begin. Drie vrouwen stonden hem daarin bij. Rien wenste het zich ook zo: zijn partner Beatrice beloofde te zorgen voor hem, zus Joke beloofde te zorgen voor zijn zaken en ik beloofde te zorgen voor behoud van de inhoud van zijn werk. Zoals iemand opmerkte: dat was nog eens een mooie systemische boedelscheiding. Als de bestemming is bereikt, komt er nieuwe ruimte vanuit de oorsprong. En zo is het precies. Want na een vrolijke uitzwaai-actie met een doorrollende ‘emotiewave’, was het net alsof de dag zélf met man en macht in een gat viel: een leegte die we zojuist zo zorgvuldig met elkaar hadden geopend.
Persoonlijk testimonia
Na de lunch ervoer ik de acceptatie van het overgedragen stokje als paradoxaal. De ochtend had mij niet alleen meer aangegrepen dan ik kon voorspellen maar er was ook een tegenstrijdigheid in de hele setting. Toen de aanwezigen weer plaats namen op de stoelen die in rijen op het podium gericht stonden, nam ik plaats in het leeg achtergelaten decor van die ochtend. Ik kon de ruimte met mijn enkele aanwezigheid niet vullen, noch verbergen. Maar dat lag ook helemaal niet in lijn met wat ik eigenlijk wilde. Iemand opvolgen is niet hetzelfde als iemand vervangen. Het gaat er om of je je eigen ding kunt gaan doen als je iemand opvolgt. Dat vraagt op de een of andere manier ook van het collectief een beweging om ruimte te maken voor iets nieuws. Daarom is het ook zo belangrijk om na de voltooiing van een grote gebeurtenis, zoals na een vertrek van omvang, eerst de leegte er helemaal te kunnen laten zijn.
Van leegte naar dragende vorm
In een poging om uiteen te zetten wat een ‘DeelGenootschap Creatiespiraal’ zou kunnen betekenen voor iedereen, ontstond een wat verwarrend gesprek. Terwijl niemand eigenlijk die kant op wil, hebben we dan toch de neiging om te gaan discussiëren, alsof dat de leegte zou kunnen vullen.
Alles in mij begon er naar te verlangen om van het podium weg te stappen en een kring te vormen. Om op gelijke voet te staan met iedereen en om te delen. Wat is er voor jou vanochtend eigenlijk gebeurd? Hoe kijk jij hier naar? Wat is jouw verhaal? En hoe is het eigenlijk met mij? Wat zeggen we tegen elkaar als we onder ons zijn en in waarheid spreken en uitwisselen? Welk beeld bouwen we dan samen op?
Ik volgde dat innerlijke wensbeeld en na een korte pauze zaten we in een kring. Alles klopte weer met het oorspronkelijke uitgangspunt: “Wij, die om hem heen hebben gestaan, voelen de leegte van het midden. En die leegte willen we in alle eerbied laten bestaan, om te transformeren naar een gedeeld midden, een schaal: een vorm waarin we kunnen dragen wat blijft.”
Complementariteit
Je hebt de enkeling die zelfstandig staat, in autonomie. Zoals mijn broer. De podiumzoeker die humor met inhoud verbindt, die het mooist is en het meest straalt als hij zijn boodschap kan uitzenden. En je hebt aan de andere kant het collectief dat die impuls ontvangt. Het publiek. De groep die bewogen raakt en die in beweging komt. Zonder elkaar zijn ze niets. Ze maken elkaar waar en het contact tussen hen maakt beiden waardevol.
Het is net als tussen het mannelijke en het vrouwelijke of zoals tussen het enkele grote en het vele kleine. Dat dergelijke complementariteiten er tussen mijn broer en mij er in velerlei opzichten altijd al in hebben gezeten, dat moge duidelijk zijn. Zeker voor degene die ons beiden wat beter kent. Mijn manier is om de spotlights om te draaien van het podium naar de groep, naar jou, naar het onderzoek in jezelf en naar de collectieve beweging in de samenleving. Hoe breng je het gedachtegoed nu werkelijk in je leven, in je werken, in je projecten, in de wereld? Wat zijn daarin je uitdagingen en je worstelingen? Waar laat jij jezelf steeds mee wegkomen? Welke reflectie heb jij nodig om jezelf onder ogen te komen? Je hebt niet alleen inspiratie nodig maar ook oefening, geduld, precisievolle aandacht en soms een scherpe confrontatie.
De tweede ontknoping
Vertrouwend op eigen talenten en kwaliteiten, zoals bijvoorbeeld ontvangst, dragend vermogen en de gave om liefdevol te confronteren, heb ik in dankbaarheid het stokje aangenomen. De brandende fakkel zal zijn weg langs alle geïnspireerde mede reisgenoten zijn toekomstige weg gaan. Ik zie het als mijn taak om dat proces te verzorgen en om er te zijn voor elkaar. In overeenstemming met de ambitie om de Creatiespiraal niet slechts voor individuele bevrijding te gebruiken, maar om haar óók in te zetten omwille van de kunst van het samenleven. Om te leren organiseren en samenwerken in het drievoudige verbond tussen liefde, waarheid en vertrouwen.
You say goodbye…
Dankjewel als je er op die dag in juni ’19 bij was. Het was geweldig dat je mee leefde. Je kunt wel zeggen dat we over en weer met volle teugen genoten hebben van elkaar: van iedereen die mee heeft voorbereid en gebouwd en van al diegenen die aan de ervaringen hebben bijgedragen door er op een eigen manier aan deel te nemen. Er zijn veel roerende woorden en ontroerde blikken uitgewisseld. Het was een intense en mooie dag voor iedereen.
… and I say hello!
De tijd is aangebroken om uit te dragen dat er in de maatschappij een ontwikkelingsbehoefte ontluikt naar leiderschap op basis van het onderling gelijkwaardige, menselijke verbond. Een dergelijke ontwikkelingsbehoefte leeft er ook al een tijdlang in mij. Ik bouw aan een vorm van samenwerken, die naadloos past bij het gedachtegoed van de Creatiespiraal en die je meeneemt in de samenleving van de toekomst. Als jou dat interesseert, dan lijkt het me fijn om je beter te leren kennen.